کد مطلب:139223
شنبه 1 فروردين 1394
آمار بازدید:245
دوره های چهارگانه نثر فارسی
دوره ی اول از اواخر نیمه اول قرن چهارم در زمان نوح به منصور سامانی با ترجمه ی تاریخ طبری تألیف ابو جعفر طبری (356 ه) شروع شد، موسوم به تاریخ بلعمی و نیز مقدمه شاهنامه ی ابومنصوری و تا اواخر قرن پنجم انجامید.
دوره ی دوم از اواسط قرن ششم با ترجمه ی كلیله و دمنه آغاز و تا قرن هشتم پیش رفت و همان زمان دو سبك در عرض هم نمود كرد. یكی نثر مرسل و ساده كه دارای مترادفات و موازنه ها بود و دیگر نثر مسجع و فنی مطلق كه مترادفات و موازنات و بسیار هم داشت. گلستان سعی كاملترین نمونه ی این شیوه است.
در دوره ی سوم، نثرها با سجع و قافیه و تكلف و تصنع است. این سبك از قرن هشتم تا سیزدهم درایران و تركستان و هند رایج بود. مانند ظفرنامه شرف الدین علی یزدی و دره ی نادری و جهانگشای میراز مهدی خان.
دروه ی چهارم، زمان بازگشت ادبی است كه به پیروی از سعدی به وسیله ی قائم مقام فراهانی رواج یافت و تقلید از بیهقی و بلعمی شروع شد تا اینكه در قرن چهاردهم پس از اختلاط شرقیان با مردم مغرب زمین، نشر جراید و روزنامه ها، ارتباطات سیاسی و تجاری با غربیان، سبك ساده نویس و دورانداختن مترادفات و موازنه ها و سجعهای مكرر رواج یافت. [1] .
[1] سبك شناسي ج 287 -284 /1.